Nederland staat bekend om zijn gastvrijheid en humanitaire waarden. En deze omarmen we ook. Toch moeten we ons afvragen: kunnen we iedereen een goede opvang bieden? En tegen welke prijs?
De nieuwe spreidingswet moet ervoor zorgen dat de opvang van asielzoekers eerlijker over het land wordt verdeeld. Maar lost dit echt iets op? Gemeenten krijgen nauwelijks inspraak en worden gedwongen opvang te regelen, ook als ze daar geen capaciteit voor hebben. Ondertussen blijft de instroom hoog en kampen we met woningnood, een zorgcrisis en volle scholen. Hoe rechtvaardig is het om opvang af te dwingen als we onze eigen burgers al niet goed kunnen helpen?
Daarnaast speelt veiligheid een rol. Dit betekent niet dat elke vluchteling een gevaar vormt, zeker niet maar wel dat het falend asielbeleid grote risico’s met zich meebrengt. Mensensmokkelaars en criminele netwerken maken grote misbruik van de chaos. Gemeenschappen voelen zich onveilig, en dat vergroot de kloof tussen de diverse bevolkingsgroepen.
Bovendien is er de vraag: wie helpen we echt? Wie door oorlog of onderdrukking wordt vervolgd, verdient absoluut bescherming. Maar een groot deel van de instroom bestaat uit economische migranten, die hopen op een beter leven. Kunnen we het ons permitteren om geen onderscheid te maken?
Solidariteit is belangrijk, maar moet realistisch blijven. Asielbeleid moet streng én rechtvaardig zijn. Dat betekent: snelle en eerlijke procedures, opvang alleen voor wie echt bescherming nodig heeft, en strengere controle op wie binnenkomt. Alleen zo behouden we draagvlak én onze veiligheid.
Want gastvrijheid zonder grenzen is geen gastvrijheid, maar een recept voor chaos.
Medemblik staat 13 maart voor de keuze wel of niet een AZC in Medemblik.
Silva Visser, ChristenUnie Medemblik