Op woensdag 27 december kwamen we allemaal bij elkaar, vijftien buren van het Bokkepadje. Piet Mantel woont daar al zijn hele leven en ondergetekende pas anderhalf jaar. Piet liep al een tijdje rond met het idee om de nieuwe bewoners wat over de historie te vertellen en daar hadden we wel oren naar, dus staan we op die winderige middag met z’n allen op de dijk bij de Bakkershoek te luisteren naar de verhalen van vroeger.
Piet wijst aan waar de Warnaarschool stond, de autobusgarage, café De Nieuwe Aanleg, en de plek waar in 1867 zaadhandel Sluis en Groot is opgericht. Naast De Nieuwe Aanleg stond een houten doorrijsstal voor de cafébezoekers die te paard of met de sjees kwamen, en precies tussen het café en de doorrijstal bevond zich toentertijd de ingang van het Bokkepadje. Overigens, de naam Bokkepadje komt bij de bok van Leyen vandaan. De bewoners hadden veel hokken staan voor hun kippen, konijnen, geiten én bokken. De bok van Leyen ging overal heen. (Of ze gingen naar de bok. Dat kan ook.)
Al pratende over het café beginnen we zin te krijgen in een kopje koffie en we gaan de dijk weer af, naar het huis van Piet en Trienke. Gastvrij worden we onthaald op allerlei lekkers. Piet haalt oude foto’s tevoorschijn en we zien ons buurtje van een eeuw geleden. We kunnen het ons nauwelijks nog voorstellen, maar aan ‘ons’ stukje van de dijk was vroeger een prachtige winkelgalerij. Het Bokkepadje was daardoor vanaf de weg niet te zien. Na de storm van 1916 veranderde er veel: de winkels werden gesloopt of verrold met balken en zgn. mosterdpotten, zoals het pand van Jaap Bootsman dat naar de Knokkel is gegaan. Het pand van slager Groot is zo’n vijf meter naar achteren verplaatst. Veel van de talloze huisjes die pal aan de dijk lagen, werden onteigend en gesloopt. Hierdoor ontstond er wel ineens vrij zicht op het Bokkepadje. Wij wonen bijna allemaal nog in de huizen van toen die het wel gered hebben of ook naar achteren zijn verrold. De foto’s gaan rond. Piet vertelt nog honderduit, en geeft antwoord op onze vragen. (Zo weten wij nu dat de grens tussen Andijk-Oost en Andijk-West precies over het pad van Harry loopt, het verlengde van de Lange Deelesloot). Er wordt weer koffie gedronken, en wijn en bier. We bedanken Piet en Trienke met een bon en bloemen. Piet is ermee in zijn schik en ook Trienke is verheugd met de bloemen. Om vijf uur gaan de eersten naar huis. Het regent hard. Maar dat geeft niet. We hebben de verhalen.
Monique Burger, december 2017.