Als je voor deze week de beurt hebt voor de column, kan je bijna niet om de ramp van Turkije en Syrië heen. Met tranen in mijn ogen kijk ik naar de beelden van de ravage maar ook naar de beelden van overleving. Mensen die na heel veel uren toch nog onder het puin worden gehaald. Geweldig, en ook te horen dat Nederland hier een mooie bijdrage aan heeft geleverd. De wereld is niet alleen geschokt maar de wereld heeft ook deze bevingen tot stand gebracht. Tegen zo’n natuurgeweld is niets en niemand bestand. Ja, er had anders gebouwd moeten worden en ja, dit was voorspelbaar en ja de regeringen hebben hun rol en verantwoording niet genomen en ja, we hadden moeten luisteren naar de waarschuwingen……En tja, je zou er maar geboren zijn, dan gaan al deze constateringen je niet helpen tegen het grote immense verdriet waar je in zit. Dan is je leven ook verwoest en moet je hier een weg in zien te vinden.
De reddingslijnen zijn geopend en er is veel geld gestort om de hulp ter plekke te leveren. Een druppel op de gloeiende plaat. Maar toch een druppel en alles helpt.
Maar na deze ravage en deze ellende en als het stof is neergedwarreld, zitten mensen nog steeds in een burgeroorlog en worden nog steeds rakketten ter verwoesting gestuurd. Hoe fijn zou het zijn als we de zorg, medeleven, betrokkenheid en menselijkheid weten vast te houden om een stap te maken in een eerlijke en vredige wereld. Niet alleen nu maar ook in de toekomst om een ieder een gelukkige plek op de aarde te kunnen geven. Ook dat is rentmeesterschap.
Silva Visser
christenunie.medemblik@gmail.com