Het was vijftien jaar geleden op een koude winterdag in Andijk dat ik nog even met een plughengel erop uit trok om nog wat snoeken te vangen. Ik mocht graag in de sloten rond de oude boerderij van Jan Schuurman vissen. Jan was een oudere koeienboer en veehouder die zijn bedrijf praktisch alleen runde. In de stal naast de boerderij stonden zo’n dertig koeien die melk gaven aan de Campina. Hoewel het boerenbedrijf al oud was en een beetje in verval raakte was Jan goed voor zijn koeien en werden de beesten goed verzorgd.
Schaap in het water
Het was op die koude winterdag dat ik op Jan zijn land stond te vissen toen ik zag dat er een schaap in het ijskoude water lag. Het beest kon door de dikke vacht, die volgezogen was met water, niet meer op de kant komen en dreigde te verdrinken. Toen ik heb mijn jas uitgetrokken en ben de ondiepe sloot ingestapt en heb het schaap een kontje gegeven om weer op de kant te komen. Inmiddels was Jan aan komen lopen en zei, “Zo vriend, dat heb je knap gedaan want dat scheelt mij weer 300 gulden, anders was het beest verzopen”. Een boer kijkt toch altijd wat anders naar zijn vee als een Amsterdammer en stadsmens! Het schaap werd afgedroogd met hooi en in de warme koeienstal gezet en ik had droge kleren in de auto liggen en heb die aangetrokken.
Met permissie
Vanaf dat moment zijn Jan en ik min of meer bevriend geraakt en ik vroeg hem of ik op zijn land mocht komen om op snoek en graskarper te vissen. Hij vertelde mij dat hij geen mensen op zijn land wilde hebben omdat hij alleen was en iedereen als een indringer beschouwde. Daar kan ik mij als Amsterdammer wel wat bij voorstellen. Tot mijn verbazing zei hij verder, “Maar jij bent o.k. en je mag altijd op mijn land komen en vissen”. Wauw, dat betekende dat ik in het vervolg een visstek voor mijzelf had. Ik bedankte Jan hartelijk.
De melkschuur
Later heb ik samen met de dochter van Jan nog geholpen om de melkschuur te verbouwen, dat was een eis van de Campina. De jaren verstreken en Jan kreeg gezondheidsklachten. Op het laatst besloot hij zijn koeien weg en het wat rustiger aan te doen. Vaak hebben wij nog met elkaar gesproken. Ik nam dan een suikerbrood mee en we dronken een bakkie koffie.
Het einde van de melkveehouderij in Andijk
Tot het moment dat ik hoorde en later las in het Andijker nieuws dat Jan met zijn tractor een tuin van een woonhuis was binnen gereden en aan een hartstilstand was overleden. Dat was een grote schok voor mij. De boerderij en het land werden verkocht en zo kwam er een einde aan de laatste veehouder van Andijk. Ik wens de nabestaanden dan ook alle sterkte toe. De boerderij werd gesloopt en platgegooid en daarmee verdween er een stukje nostalgie en de laatste koeienboerderij van Andijk.
Thomas Lont.