Vroeger nooit gedacht dat uitvaartbegeleiding een zo veelzijdig en mooi vak is en al helemaal niet dat dit ooit beroep zou worden wat ik zou gaan doen. Ik had daar als kind namelijk een onaangenaam beeld bij. Toen mijn ouders besloten te verhuizen van het fijne veilige kinderrijke Kerkepad naar Planzuid en wij mogelijkerwijs naast een uitvaartcentrum kwamen te wonen werd dat zelfs een angstige afkeer. Gelukkig werd onze nieuwe plek ongeveer 100 meter verderop en hadden we fijne levendige buren.
Toen -eind jaren 70- werden veelal overledenen opgebaard in een uitvaartcentrum en wij zagen wel regelmatig de rouwauto langsrijden. Ik hoor mijn moeder nog zeggen: ‘De lijkwagen (zo werd de rouwauto destijds en zelfs nu nog wel genoemd) reed weer langs vandaag’. En dan wisten we allemaal dat zij daarmee haar zorg uitsprak over wie er was overleden in het dorp.
Dit gebeuren uit mijn jeugd was helemaal weggezakt tot een jaar of wat geleden toen ik te horen kreeg van een bekende dorpsgenoot dat haar zoon thuiskwam met de mededeling dat ‘de rouwvrouw’ door hem was gesignaleerd op de buurt. En daarmee bedoelde hij mij.
Ik kreeg een spontane flashback van het gevoel van mij als kind als ‘de lijkwagen’ bij ons in de straat werd gesignaleerd. Ik moest wel lachen om dit verhaal maar ook eerlijk gezegd wel even slikken dat er dus ook zo naar mij werd gekeken. Maar ‘de rouwvrouw’ is wel prachtig, spontaan en mooi gevonden titel door die zoon!
En gelukkig is de dood allang geen taboe meer, er wordt er meer en open over gesproken en ook veel meer zelf gedaan. Hierdoor is de schimmigheid op de achtergrond geraakt. Daarvoor in de plaats komt duidelijkheid en het waardevolle van een afscheid die gaat zoals dat bij die persoon past.
Zo kan een uitvaart iets zijn waar je goed op terugkijkt. En dat is troostrijk in het nabestaan. Ondanks heimwee en het gemis.
Ik word ook steeds vaker voor een vrijblijvend (voor)gesprekje uitgenodigd. En echt niet alleen wanneer mensen aan het einde van hun leven zijn beland. Ik ben blij met dit soort verzoeken. Dat geeft aan dat mensen nadenken over hun uitvaartwensen en stilstaan bij het feit dat dit toch echt iets is wat ooit staat te gebeuren. Het kan ons ook zomaar overvallen.
Dus al moest ik er even aan wennen: De rouwvrouw is toch wel erg mooi. Dank je wel, zoon van bekende dorpsgenoot!
Deze rouwvrouw mag zo nu en dan wat schrijven in De Andijker.
Heeft u of heb jij vragen, suggesties, of wilt u reageren dan hoor ik dat graag,
contact@carlabasjes.nl.
Carla Basjes
