En zo haal ik ook nog eens de krant. Hallo allemaal. Ik ben Henriët, net mijn 50e levensjaar ingerold. Dit is mijn eerste artikel van hopelijk vele. Want ik mag de redactie van de Andijker komen versterken. Een hele mooie manier om Andijk en haar inwoners nog beter te leren kennen.
Van Friesland naar West-Friesland
Van origine kom ik hier niet vandaan. Mijn roots liggen in een streekdorp in de Groningse landstreek het Oldambt. Als puber verhuisde ik met mijn familie naar Friesland. Sinds een jaar of drie ben ik veel aan de andere kant van het grote water te vinden. Dat is dan weer de schuld van een leuke Andijker.
Van krantenmeisje naar digitale deerne
Ooit ben ik als snotneus als journalist begonnen bij een Friese krant op een redactie met drie oudere mannelijke collega’s. Daar kon je dagelijks zeker zijn van fanatieke analyses van het plaatselijk voetbal en een laaghangend ‘sigarettenrookgordijn’. Een prachtige tijd waarin ik veel op pad was, mooie mensen ontmoette en heel soms met een zwaar beladen auto in een beijzelde berm strandde als ik kranten naar de bezorgers bracht. Want we deden echt alles zelf.
Later betrad ik als webredacteur de digitale wereld en schreef teksten voor websites en social media van het midden- en kleinbedrijf. Heel anders omdat je dan vooral bezig bent met wat een tekst ‘doet’ voor een website. Kunnen mensen het bedrijf ‘vinden’ op internet en kun je ze overtuigen om klant te worden. Op dit moment werk ik vooral op een prachtig Fries gemeentehuis.
In vrije tijd graag bij het water
In mijn vrije tijd ben ik een ware zwerver. Voor mij is het geen straf om de hele dag in de auto te zitten op weg naar een bestemming die we nog moeten verzinnen. Of nog leuker; op of bij het water zijn. Want water werkt al mijn hele leven als een magneet. Heel fijn dus dat jullie zo mooi aan het IJsselmeer wonen. “Koppie onder” is ondertussen een favoriete plek om gewoon even te zitten. Respect trouwens voor de dames die ik daar regelmatig en tot ver in het jaar zie zwemmen. Deze koukleum doet het jullie niet na!
Met plezier schrijven voor en over Andijk
Ik kijk er naar uit om weer voor een krant te schrijven. Vooral in een dorp als Andijk waar de inwoners vooral rechtdoorzee en open zijn. Ook een dorp waar je lopend naar de supermarkt spontaan met een oudere man in gesprek raakt die kleurrijk vertelt over de wandelende huisjes. Die huizen werden na een grote storm in 1916 ‘gewoon’ opgepakt en op een plek gezet waar ze veilig waren voor het water. Denken in oplossingen, daar houd ik van.