Het dooit al weer.
Maar het was wel leuk, toch? IJs maakt het kind in ons wakker.
Zoals bij die jongeman die met zijn auto op het ijs van de Lauwers ging rijden (ik heb op 100 meter van dat riviertje gewoond) en toen brak het ijs…
Of bij die twee mannen in Wageningen die in een ijswak een potje gingen schaken in de sloot…
Het kan ook echt mis gaan.
Er waren eens vier reigers die, hartje winter, stonden te vissen op een grote ijsschots die in de Niagararivier dreef, in de richting van de enorme waterval.
Na een tijdje vloog één van de vier reigers weg.
Nu al, dachten die anderen. Er is zoveel vis, dan ga je toch niet weg?
Even later vlogen ook de tweede en derde reiger weg.
Het duurt nog zeker een uur voordat de ijsschots bij de waterval is, dacht de laatste, dus waarom zou ik nu al weggaan? Hij verschalkte nog een lekkere forel.
Toen hij het luide ruisen van het vallende water hoorde spreidde hij zijn machtige vleugels uit, maar hij kwam geen centimeter omhoog, want zijn poten zaten vastgevroren in het ijs.
Even later stortte de ijsschots met de reiger het ravijn in en hij viel 70 meter lager te pletter op de rots.
Moraal van het verhaal: het uitstellen van goede keuzes is levensgevaarlijk.
Dus, nu toch maar die excuses maken?
En nu eindelijk de stap zetten naar een andere baan?
En…, al aan God gedacht?
ds. Koos Staat