Met zeventien geprogrammeerde muziekstukken hadden de muzikanten van Sursum Corda flink wat te doen. Andries de Haan had ze uitgezocht om de veelzijdigheid van het orkest te testen en vervolgens te tonen aan het publiek. Van Intrada Festivo van componist Stephen Bulla tot aan het Italiaanse partizanenlied Bella Ciao (uit de Netflixserie La Casa de Papel). Er was vooral heel veel variatie en muzikaliteit.
Voor de pauze waren de iets ‘zwaardere’ werken geplaatst. In Purcellian Fantasia van Jan de Haan (‘geen familie’), waarin ook begrafenismuziek van Henry Purcell is verwerkt, moesten eigenlijk alle instrumentgroepen flink aan de bak. Ontspanning, voor muzikanten en publiek, was er door de prachtige bugelsolo van Paula Nijhuis in Thinking of you, met een lekker bossa novaritme. Verder werd het fraaie Ballad en Concertant, een ouder werk van Ted Huggens, gespeeld. Na het gedragen eerste deel, konden diverse leden zich tonen in korte solo’s in het swingende deel twee. Three aspects of Kurt Weil, waarin de steden Berlijn, Parijs en New York en de muziek van Weil zijn verbonden, was het laatste stuk voor de pauze. Hier kon Miranda Harlaar zich onderscheiden op de altsaxofoon.
Na de pauze was er in de volle Dorpshuiszaal uitsluitend lichte muziek te horen, zoals popmuziek, een stuk waarin de tunes van veel tv-programma’s verwerkt zijn en een solo van baritonsaxofonist Peter Kruijver in Sugar Blues.
Sursum Corda huldigde ook de twee oudste leden van de vereniging. Jan Groot (bugel) vanwege zijn zestigjarige lidmaatschap en Piet Zwagerman (esbas) omdat hij vijftig jaar lid is. Beide Andijkers speelden diverse instrumenten, komen uit muzikale gezinnen en beide hadden of hebben familieleden in het orkest spelen. Voor beiden was er een bondsspeldje en een oorkonde. ‘Ik realiseer me dat andere leden me zien als ouder, maar zo voel ik me zelf niet. Ik ben nog steeds dezelfde’, aldus Zwagerman. Groot is ook nog enthousiast: ‘Ik ga nog steeds met plezier heen, al realiseer ik me dat ik niet nog eens zestig jaar lid kan blijven.’