Voor wie het wil geloven, woont er een tovenaarsdochter in een luchtkasteel, hoog boven de wolken. We noemen haar Corona en zodra zij in haar handen klapt, wordt alles stilgezet. De Aarde ruist niet meer. De condensstrepen van vliegtuigen waaieren niet langer uit, ze zijn verdwenen. De meeste sluierbewolking is vervlogen, de lucht lijkt schoner. Het verkeer stroomt door, er zijn minder files. Haast alles wordt nu geregeld via de digitale snelweg. Mensen werken thuis en werk wordt ineens heel anders ingevuld.
En nu is het stil. De geur van versgemalen koffie hangt in de keuken en wekt je. Je bereidt een schaaltje kwark als ontbijt, brengt het op smaak met rozijnen, havermout en lijnzaad, om daarna – zoals iedere morgen – te genieten van het chiazaad, dat altijd even lijkt te dansen, voordat de korreltjes blijven liggen in hun zuiveldiscotheek. Een paar druppels honing erbovenop, een dubbele espresso ernaast en je werkdag begint. Zoals iedere morgen.
Leeg
Maar de werkdagen zien er sinds anderhalve maand heel anders uit. Het thuiswerken heeft voor iedereen gevolgen en dit geldt ook voor werken in het onderwijs. Je vertrekt nu niet langer naar het schoolgebouw, je rijdt nu niet langer de poort door, je hoort niet meer het gepiep op het vloerzeil in de ellenlange brede gangen. Het gebouw is leeg, het leeft niet meer.
Je mist het meisjesachtige gegiechel achter jouw rug, je verlangt terug naar de lichte ergernis over stoeiende jongens, die dan ook nog eens door je uitleg heen tetteren. Je voelt niet langer de tinteling van een ontluikende liefde (tussen de leerlingen, soms tussen collega’s) die altijd ontstaat als mensen samenkomen.
Kil
Het is nu allemaal even weg. Nu kruip je achter je computer, gaat zitten voor je webcam.
Je geeft op gepaste tijden instructie en praat meestal tegen een leeg scherm, omdat jonge mensen het nu eenmaal erg spannend vinden om in beeld te komen. Kil en zakelijk leveren jouw leerlingen – met wie je lachte, discussieerde en deelde, met wie je leefde – hun werk in via het internet.
,,Heb je vragen? Zet ze maar op de mail,” hoor je jezelf ijzig zeggen.
Ongezellig
Als leraar zie je nu ook de dingen die je eerst niet zag. De jongen die nooit werkte in de klas, terwijl hij nu dagelijks inlogt tijdens de videoles, omdat het thuis al jarenlang niet gezellig is – ,,Ik wilde u gewoon even zien, meneer,” zegt hij dan, ,,ik hoop dat het goed met u gaat.”.
Het vragende, wat onzekere meisje aan je bureau. Zij logt ook dagelijks in, maar je krijgt de indruk dat ze jou helemaal niet meer nodig lijkt te hebben; haar gemaakte werk, haar resultaat na de digitale toets. Alles ziet er vlekkeloos uit.
Pauze
Je neemt pauze en hoort de stilte: de Aarde ruist niet meer. Je besluit buiten te lunchen, in de achtertuin. Er groeit gras tussen de tegels. Je hoort een roodborstje zingen.
Je denkt: het nu bijna zes weken geïsoleerd leven en werken in quarantaine is niet altijd even makkelijk. Je overziet wie je bent en mist mensen. Je mist kansen. Maar de belangrijkste overpeinzing blijft toch wel: je had nooit gedacht, dat je ooit nog eens voor de webcam je geld zou verdienen.
Maarten Jong is leraar.
Hij geeft les op het Martinuscollege in Grootebroek.
Vanwege de Coronacrisis
werkt hij thuis.