Met zijn 88 jaar is meneer Harryvan waarschijnlijk ‘de straatoudste’ in de Notaris Steenpoorterstraat. Maar hier vindt u geen ‘oude knar’ achter de geraniums. Meneer Harryvan, beter bekend als meester Harryvan, zit vol verhalen en staat volop in het leven.
Dit keer spreken we hem over hoe hij in Andijk belandde vanuit Amsterdam en over zijn werk op de Westerschool. Natuurlijk gaat niet alles in de krant passen, want elke stukje verhaal roept meteen weer nieuwe anekdotes op. Misschien is dit wel deel 1 van meerdere delen!
Vroeger was alles anders
De jonge Harryvan deed de lerarenopleiding in Amsterdam . De regeling was toen nog zo dat als je een eerste diploma haalde, je meteen in verplichte militaire dienst moest. “Niet dat ik daar zin in had en ik heb geprobeerd er onderuit te komen. Toch heb ik een prachtige tijd gehad en veel geleerd waar ik later in mijn leven en tijdens mijn werk ook veel aan heb gehad. Achteraf geen spijt dus.”
Plattelands wens
Inmiddels getrouwd en met kinderen wilden hij en zijn vrouw de stad Amsterdam uit en wilden meer richting het platteland. Andijk zocht een Hoofd der Lagere School en hij solliciteerde. “Dat deed ik op bijzondere wijze, zeker als we het vergelijken met hoe men tegenwoordig solliciteert. Ten eerste deed ik dat met een keurige handgeschreven brief op papier en per post! Ik solliciteerde ook niet alleen, maar met mijn vrouw die onderwijzeres was, samen.”
Aangenomen en kennismaken
Om een lang verhaal kort te maken: ze kregen de baan. Geen onpersoonlijke e-mail, maar een heuse uitnodiging bij het Raadhuis en een rondrit door het dorp ter kennismaking. Samen met de burgemeester in het autootje, een Kevertje, langs PWN en een tulpenkas, kennismaken met de voorzitter en de ouderraad. “Het was die dag bewolkt, grijs en nat. Andijk liet zich van een grijze kant zien,” weet Harryvan nog goed. ‘de burgemeester verontschuldigde zich min of meer. Hij zei; ‘Harryvan, het is hier niet altijd zulk weer!”
Meestershuis
Zoals toen gewoon was, kreeg de hoofdmeester intrek in het Meestershuis. De woning was nog niet klaar voor bewoning, maar timmerlui van de gemeente werden aan het werk gezet. De school was ook anders dan we tegenwoordig kennen, deze werd bijvoorbeeld nog olie gestookt verwarmd. De tank stond in de fietsenstalling. “Het was voor mij en mijn vrouw belangrijk dat we snel aan de slag konden, met elkaar. Dus met het team van leerkrachten, maar ook met de ouders van de school. Na slechts een weekje lesgeven op Andijk hield ik de eerste bijeenkomst voor allen.”
Wonen op Andijk
“Wij woonden met ons gezin op Andijk naar volle tevredenheid. Het weer was vaker mooi dan grijs, dus de burgemeester kreeg gelijk. Vele kinderen leerde ik kennen als leerlingen en zag ik daarna uitgroeien tot enthousiaste jong volwassenen die gingen studeren in de stad. Ook zag ik ze weer terug verhuizen en hun eigen gezin starten op het landelijke Andijk.”
Wisselingen en veranderingen
“Het onderwijs van toen is heel anders dan nu. Toch waren in mijn periode de twee grootste veranderingen de verhuizing naar het nieuwe schoolgebouw en later de fusie met de Springplank tot wat nu de Piramide heet.” Meester Harryvan kan zich van die periode nog goed herinneren de vele gespreken waarbij het college en de directeur niet altijd op één lijn zaten, maar er toch altijd werd geknokt voor een goede oplossing voor de leerlingen.
Mooiste herinneringen
”De mooiste herinneringen zijn denk ik voor zowel mijzelf als de leerlingen van toen: de schoolreisjes en het cabaret dat we met elkaar op de planken zetten. De onderwerpen werden door de leerlingen zelf aangedragen, het plan door de klas bedacht en vervolgens met wat hulp van mij op papier gezet. Een unieke musical of cabaretvoorstelling werd op die manier geschreven en geregisseerd: actuele onderwerpen die zij in hun afsluitende jaar beleefden.
“Wellicht dat iemand nog kan vertellen over het korte intermezzo waarbij de beroemde woorden ’18 drollen per strekkende meter’ werd uitgesproken?? Ook aan de muziek en zanglessen zullen leuke herinneringen kleven.” Meester Harryvan en ik sluiten af voor deze keer, maar dat hier nog veel meer leuke verhalen zijn lijkt mij duidelijk. Vraag hem er maar eens naar. Of u leest ze wellicht binnenkort in de Andijker. De redactie wacht vol spanning jullie reacties af.”
Wie kent die verhalen
De Andijker is benieuwd naar deze verhalen, maar het zou leuk zijn als oud leerlingen van de Westerschool, die nog op Andijk wonen, daar verhaal over zouden willen doen.
U mag ons mailen op info@andijker.nl o.v.v. Harryvan vervolg. We helpen uiteraard met het schrijven van de tekst als u dan wilt.
We zijn benieuwd wie zich meldt!