Frans Koomen en zijn vrouw Riet Koomen –Dekker zijn beiden 85 jaar en nog steeds heel gelukkig samen. “Dat mag zeker in de krant staan,” vertelt Frans. “Dat we het samen nog steeds goed hebben en vooral erg genieten dat we dit nog samen mogen beleven.” Het echtpaar viert hun 60-jarig huwelijks jubileum op 24 september 2019.
Aan de Middenweg wonen zij inmiddels alweer twintig jaar en hebben het daar prima naar het zin. De veertig jaar ervoor woonden zij ook in Andijk maar toen aan de Dijkweg. “De Meestoof” zegt vele ‘oude’ Andijkers vast en zeker nog iets.
Kermis was de start
De kermis in Wervershoof was waar het stel elkaar voor het eerst zag. Riet -helemaal uit Waarland- was meegekomen met haar zus die een baantje op het oog had in deze plaats. Frans was naar de kermis gekomen op zoek naar wat plezier. “Toen ik haar daar zag dacht ik het meteen, die wordt van mij,” lacht hij. “Wat je vér haalt is lekker!” Het stel had een tijd verkering en trouwde in Harenkarspel, waarna er woonruimte in Andijk werd gezocht.
Oud huis en weinig thuis
“In die begin jaren heb ik wel eens flink heimwee gehad,” vertelt Riet. “Frans was veel weg vanwege zijn werk. Dus zat ik daar alleen en later met de kinderen in dat oude huis waar nog zoveel aan moest gebeuren.” Frans werkte eerste bij zijn ouders in het bedrijf. “Wij deden Internationaal transport en vaste-en vloeibare brandstoffen. Ik wist wel wanneer ik wegging, maar nooit precies wanneer ik terug kwam. Daar zat Riet dan op te wachten.” Later nam hij het bedrijf over en werd er nog meer gewerkt. “Ik was niet vaak thuis. Daar werden ook wel grappen over gemaakt. Toen Riet zwanger was van onze oudste bijvoorbeeld. Toen werd er gezegd: “Maar jij bent toch nooit thuis?”
De Bruiloft
Frans en Riet hadden de trouwdatum vastgelegd. Dat was op een donderdag. Frans vertelt: “Maandags zei ik het mijn vader nog. Maar die verzekerde me dat ik op tijd terug zou zijn en dus ging ik te werk. Pas woensdagavond om 21 uur kwam ik thuis. Daarop moest ik meteen naar de pastoor voor de biecht en door naar de kapper. Er was nog net wat tijd om iets te eten en me te wassen en toen was de trouwdag al daar. Het was een mooi feest en duurde tot zeker middernacht. Maar de volgende ochtend om 6 uur ging mijn wekker alweer, want er moest gewoon gewerkt worden. Zo was die tijd.”
Lief en leed
“We mopperen niet. Toen ik ernstig ziek werd en men dacht dat mijn laatste uur geslagen had, was ik nog maar 48 jaar,” vertelt Frans. “Dat heeft onze kijk op het leven wel verandert. Ik ben er nog steeds en geniet van elke dag. Overal is wel eens wat, maar je er druk over maken of er boos om worden heeft weinig zin.”
Fijne band
“Onze twee dochters wonen in de buurt, dat is heel fijn. Ze kunnen ons helpen als we daarom vragen. Want ook al lukken de meeste dingen nog steeds zelf, soms is wat hulp best fijn. Ook onze zoon, en de kleinkinderen zien we regelmatig. Inmiddels hebben we zelfs een achterkleindocher –en zoon. Een rijkdom! Met hen vieren we het huwelijksjubileum samen.”