De afgelopen weken trokken we door Frankrijk. Wat we gezien hebben, stemt niet tot vrolijkheid. Bruine velden met afgestorven zonnebloemen, witte verdroogde akkers met mais, droge beken en rivieren. Frankrijk kampt zoals heel veel landen met extreme droogte en een alles verzengende hitte. In een dorpje waar we vrienden troffen, was het acht dagen achtereen bijna 40 graden. Zowel natuur en mensen (vooral ouderen) worden zwaar getroffen door deze situatie. Ouderen die we spraken, hebben dit nog nooit meegemaakt vertelden ze. De statistieken bevestigen dit.
Ik vraag me in alle ernst af of we dit nog in de hand hebben en of we deze trend nog kunnen keren.
Somber?
Somber? Ik denk van niet. We kunnen volgens mij niet somber genoeg zijn over de klimaatontwikkeling. Probeert u zich eens voor te stellen welke wereld wij achterlaten voor onze kinderen en kleinkinderen.
Extreme situaties vragen om extreme maatregelen.
Wie durft?
Vakantie
Hoewel het een aantal dagen veel te warm was om iets te ondernemen, hebben we een heerlijke vakantie. Het valt ons op dat de campings die we bezoeken, worden bevolkt door op het oog welvarende mensen. Mooie auto’s, grote caravans en campers en eten en drinken in overvloed.
En dit in de wetenschap dat talloze gezinnen helemaal niet aan vakantie toekomen. Een groot deel van hen voert letterlijk een gevecht ‘om te overleven’. Elke dag de eindjes aan moeten elkaar knopen, zonder uitzicht op beter. Teveel kinderen die in armoede opgroeien. En de winter moet nog komen.
Zoals gesteld, extreme situaties vragen om extreme maatregelen. Het huidige stelsel is onhoudbaar. We moeten naar een herverdeling van middelen en mogelijkheden. Wie durft?