Bij het voorbereiden van deze Jubileumeditie ter ere van het 100-jarig bestaan, viel het oog van de redactie op een artikel in een editie van 1975. Ruud Wester geeft daarin aan dat de inhoud van de Andijker te eenzijdig is en dat er behoefte is aan iets anders, aan meer. Hij laat weten te starten met een eigen, twee wekelijkse uitgave van een krant die ‘Doik Praat’ zal gaan heten. Daar willen we meer van weten, dus werd er een afspraak gemaakt.
Ruud en zijn vrouw kwamen in 1973 wonen in Andijk. Dat was aan de Generaal de Wetlaan. Inmiddels wonen ze aan de Kleingouw in hun ‘tigste’- huis, maar nog steeds in Andijk. “We hebben een uitstapje gemaakt naar Frankrijk, maar zelfs toen hielden we een huis in Andijk aan. We wonen hier graag!”
Eerst lezen
Hoewel ze beiden nog precies weten wat er in 1975 vooraf ging aan het artikel over het op te richten ‘Doik Praat’ willen ze het artikel graag eerst even lezen. Gelukkig hebben we de oude krant nog in het archief. Een lach vormt zich om de mond van Ruud en hij vertelt: “Als ‘ongelovige’ in een dorp met veel gereformeerden, komende van buiten het dorp (en dus al snel als Amsterdammer bestempeld) woonden we in Plan Zuid. Daar was een hele fijne en actieve buurtvereniging waarbij ik betrokken was. We wilden over onze activiteiten wel eens iets terug lezen in de dorpskrant De Andijker.”
Geen plek
“We kregen te horen dat er geen plek voor was en dat er niks geplaatst kon worden. Later kon dat wel, maar werd er bizar veel geld gevraagd voor een klein stukje tekst,” gaat Ruud verder. “Dat vond ik oneerlijk en onterecht. In die tijd was ongeveer 50% van het dorp aangesloten bij de Gereformeerde Kerk, maar er was dus nog 50% en die kwamen in de toenmalige Andijker helemaal niet aan bod!” Het was het begin van een conflict, waar Ruud een praktische oplossing voor bedacht. “Toen dacht ik: dan maak ik zelf wel een eigen krant!”
Invulling geven
Roepen dat je zoiets gaat doen lokt reactie uit. Het haalde zelfs de voorpagina van de Andijker die toen werd uitgegeven door De Jong. Die stelde dat de Middenstand van Andijk geen twee kranten ‘gaande’ kon houden en dat ziet Ruud heel anders. “In aanloop naar de zelf op te richten krant ‘Doik Praat’ heb ik gesprekken gehad met onder andere de dominee. Hem heb ik ruimte in mijn krant aangeboden en dat waardeerde hij zeer. Ik wilde een krant voor het hele dorp en zette me daar ook voor in, niemand overslaan en iedereen erbij betrekken. Ook advertenties had ik snel toezeggingen van vele bedrijven uit Andijk. Mijn idee kreeg snel vorm.”
Drukker wil niet
Bij de eerste krant die gedrukt zou worden gaf de drukker uit Oostwoud ineens aan er vanaf te zien. “Wat er precies gebeurt is weet ik niet, maar er is gepraat en de drukker wilde niet zijn eigen concurrent zijn of meegesleept worden in deze strijd of werd het hem gewoon verboden? Balen op dat moment, maar de oplossing kwam meteen: twee of drie drukkerijen uit Amsterdam gaven aan de druk van ‘Doik Praat’zelf s gratis op zich te willen nemen.”
Doel bereikt
Toch is het nooit van een tweewekelijkse ‘Doik Praat’ gekomen. “Mijn doel was bereikt,” vertelt Ruud. “Er was discussie en aandacht. De Andijker veranderde ten goede, er kwam meer ruimte voor dingen die ook belangrijk waren voor het dorp, maar niet meteen raakvlak met de kerk hadden. Heel tevreden heb ik mijn verdere actie in deze gestaakt.”
Anekdote
Ruud is lang actief geweest in het bestuursleven en de politiek als ook in buurtverenigingen en stond om die reden meer dan eens in de krant. Dat levert leuke anekdotes op. Eén willen we er hier met u delen. “We waren net terug in ons huis op Andijk, na een flink aantal jaren in Frankrijk gewoond te hebben. Langs de weg stonden kliko’s met het handvat van de weg af. Dat ergerde mij. Ik stuurde een bericht aan de Andijker, die dat ook plaatste, met het verzoek aan de inwoners om de kliko’s zo neer te zetten dat de vuilnisman niet eerst alle kliko’s hoefden te draaien alvorens ze te kunnen legen.” Op zich klinkt dat als een goede actie in het belang van de hardwerkenden. Dat de kliko’s echter geleegd worden met een automatische grijparm aan de vuilniswagen en dus juist goed om werden aangeboden door de hele buurt, ontdekte Ruud pas na plaatsing van zijn oproep. “Daar hebben we zelf ook hartelijk om gelachen!”