Ik wist niet dat de prijs bestond.
Voor de tiende keer is de snurker van het jaar gekozen. Dit keer viel de eer te beurt aan een man uit Weesp, een internationale truckchauffeur.
Volgens mijn dagblad telt Nederland zo’n 4 miljoen chronische snurkers, van wie “een flink aantal elke nacht bijna het behang van de slaapkamermuren snurkt”.
De man die dit jaar goud won, zo blijkt uit metingen van de Kliniek voor Snurken en Apneu, haalde een niveau van 85 decibel. Dat is ongeveer het geluidsniveau van zijn eigen vrachtwagen! Strikt genomen zou deze man krachtens de hinderwet uit zijn huis gezet kunnen worden wegens burengerucht.
Ik heb me wel eens afgevraagd of bijbelse personen als Abraham, David en Petrus ook last hadden van snurken. Als het waar is dat ruim één op de vijf mannen snurkt, is daar best kans op. Maar kennelijk is snurken te onbetekenend om daar de bijbel mee vol te schrijven. Veel belangrijker vindt de bijbel de ‘geluiden’ die wij mensen overdag produceren. Hoe is ons spreken? Wat hebben wij aan elkaar te vertellen?
Eerlijk, je zou bijna willen dat mensen mondkapjes droegen, niet vanwege corona, maar om niet te hoeven horen wat ze allemaal uitkramen. We zwetsen, raaskallen, leuteren, zwammen, liegen en overdrijven wat af. Is daar nu geen vaccin tegen?
In één van zijn psalmen bidt David: ‘Heer, stel een wacht voor mijn mond, waak over de deuren van mijn lippen.’ David weet dat een mens de neiging heeft dingen te zeggen die beter niet gezegd kunnen worden. Terwijl we met onze stem ook zoveel prachtige geluiden kunnen voortbrengen. We kunnen iemand bemoedigen, bidden, zingen, noem maar op. Laten we goed letten op de geluiden uit onze mond.
Want snurken is zilver,
maar goed spreken is goud!
ds. Koos Staat