In Andijk, onderdeel van onze gemeente Medemblik, vieren we ook tachtig jaar vrede. Niet alleen omdat er geen oorlog meer is, maar als het resultaat van hard werken, nuchter verstand en gemeenschapszin, eigenschappen die diep geworteld zijn in de Westfriese cultuur.
De Andijkers zijn van nature geen mensen van grootse woorden, maar van daden. Hier wordt niet eindeloos vergaderd over problemen; ze worden opgelost met een stevige handdruk en een praktische oplossing. Dat nuchtere, dat recht-door-zee karakter, is misschien wel het geheim achter de cultuur in het Westfriesland.
In de dorpscafés en op de sportvelden wordt niet alleen gepraat over het weer en de oogst, maar ook over hoe men elkaar kan helpen. De kracht van de gemeenschap zit in het besef dat je samen sterker staat. Wanneer er een crisis opduikt—of dat nu een storm is die de dijken bedreigt of een meningsverschil binnen de raad—wordt niet gekeken naar wie de schuld draagt, maar naar hoe het opgelost kan worden. Dat is niet altijd makkelijk en zeker niet in de raad. Daar worden nog wel wat meningen op scherp gezet. Ook binnen de raad moeten keuzes gemaakt worden die niet altijd de harmonie bevorderen. Maar we hebben gelukkig geen taferelen die we elders zien als mensen het niet met elkaar eens zijn.
Deze Westfriese mentaliteit zorgt ervoor dat ondanks de veranderingen van de moderne tijd er stabiliteit heerst. Tachtig jaar zonder conflict is geen toeval, maar een doorgegeven traditie.
Laat die traditie voortleven. Niet als stilstaand verleden, maar als levend voorbeeld van hoe saamhorigheid, pragmatisme en een goed gesprek aan de keukentafel de basis vormen van een vreedzame gemeenschap. Andijk is geen uitzondering—het is een herinnering aan wat mogelijk is.
Silva Visser