Eigenlijk weet ik niet eens meer precies hoe lang het geleden is, dat ik gevraagd werd om eens een tekst te schrijven voor in de Andijker. Wel weet ik nog dat ik samen met Koos Dol op pad ging. Hij maakte de foto en ik deed het interview. Een gezellige samenwerking, maar niet altijd even praktisch. Ook gebeurde het wel eens dat Koos al een foto had gemaakt, waarna ik heen ging voor het interview. Hoefden we in elk geval niet op elkaar te wachten!
Maak hem zelf
Op een dag zei Koos dat ik de foto’s best zelf kon maken. Hij had wel tips voor me. Want hoewel op een knopje drukken niet het moeilijkst is, een echt goede foto vertelt een verhaal. Daar gebeurt iets, die roept vragen op. En niet geheel onbelangrijk, die is scherp en helder van kleur! Na een tijdje mocht ik ‘alleen’ op pad. Dat ging mij prima af, maar nog steeds zijn er momenten dat ik Koos zijn tips wel mis hoor!
Betaald koffie drinken
De meeste interviews waren met leuke mensen, met bijzondere verhalen. Meestal werd het een zeer gezellig praatje, met een kopje zwarte koffie en soms zelfs een lekkere koek of zelfs gebak. “Betaald koffie drinken,” zo omschreef mijn dochter ooit mijn werkzaamheden. “Soms had ze gelijk! Mensen die vol enthousiasme lekker ‘van de klets’ waren, maakte mijn werk niet alleen plezierig maar ook makkelijker. Des te meer enthousiast verhaal, des te sneller mijn leuke verhaal naar de redactie kon.”
Mooie verhalen
Van een nieuw bruidspaar tot een 55-jarig huwelijk, van een kerstkindje in zijn nieuwe huis tot een heel oud huis met een bijzondere (familie)geschiedenis, van postzegels- en pennen verzamelingen tot fotoarchieven en kunstenaars. Elk item had wel iets bijzonders en is me op de één of andere manier bijgebleven en ik ben dankbaar voor de ervaring. U maakte dat ik me welkom voelde.
Kermis en feesten
Tijdens mijn werk voor de Andijker kwam ik op de leukste feesten, was het altijd leuk tussen de kermisgangers en stond ik vooraan bij optredens. “Toch ga ik iets anders doen en wordt het tijd voor een nieuw avontuur. Mijn oude passie, mijn eerste liefde –het onderwijzen van kinderen- roept. In het najaar start ik als juf voor een bovenbouw groep op een school in één van de omliggende dorpen. Het werk dat ik ook deed voordat ik o.a. voor de Andijker aan de slag ging. “
Niet helemaal weg
Ook al leest u dit nu al in de Andijker, ik ben nog niet weg hoor! Samen met Karin, Peter en Tina zorgen we dat er nieuwe mensen bij de club komen en begeleiden we ze, zodat de Andijker gewoon uw vertrouwde weekblad vol unieke nieuwtjes kan blijven. Ook u kunt meeschrijven, hartstikke leuk. Ik zou het u in elk geval aanraden. Waarschijnlijk ziet u mij ook nog wel tijdens de kermis voor de nodige foto’s. Maar daarna gaat mijn nieuwe avontuur van start. Bedankt voor uw vertrouwen en medewerking de afgelopen jaren.
Groeten Olga de Boer