De zomer is weer in volle gang, en vaak zitten we op de zwoele avonden in het weekend nog lekker te fikken in de achtertuin. Borreltje erbij, en lekker praten over werk, relaties en geloof. Tot in de late uurtjes weten we dit vol te houden, totdat we het vuurtje langzaam laten uitbranden en er een klein hoopje gloeiende kooltjes overblijven.
Dit doet me vaak denken aan hoe het helaas vaak werkt binnen de kerk. Dat ik tot geloof kwam, werd het me zelfs geleerd. Ik moest me aansluiten bij een kerk, “we moeten als kooltjes dicht bij elkaar blijven, anders kan je geloof nog snel uitgedoofd raken!” Ik nam dit uiteraard aan als waarheid, en sloot me aan bij de Vrije Baptisten Gemeente in Enkhuizen. Ik ging veel te praten met andere christenen en was erg nieuwsgierig naar de kijk op geloof van anderen. Tot mijn verbazing hoorde ik de meest uiteenlopende verhalen; Mensen die genezen waren, beelden zagen, dromen hadden en zelfs dat ze Jezus en engelen gezien hadden.
Waarom hoor ik al die verhalen nu pas? Waarom word dit niet volop gedeeld met de buitenwereld? Alle verhalen blijven veel te vaak binnen christelijke kringen. Als gloeiende kooltjes die de warmte met elkaar delen, maar voor de wereld eromheen is er te weinig warmte om er even lekker bij aan te schuiven.
Nu ik zelf al een aantal jaren christen ben, wil ik mijn ervaringen niet verstoppen voor de buitenwereld. Wij halen bijvoorbeeld de geboortedagen van onze kinderen zo uit de bijbel. We hebben 2 zoontjes, nu verwachten we een dochtertje. Ze is 4 november uitgerekend, en alles ziet er goed uit. Toch weet ik al sinds vorig jaar, deze komt op 12 augustus! God kent de toekomst al! Dit zijn de verhalen die we straks weer met elkaar delen rond een kampvuur.
Wat gaat u doen deze zomer? Blijven we als gloeiende kooltjes elkaar een beetje warm houden, of stoken we het vuurtje weer eens op voor de wereld om ons heen? Chris Heemsbergen